دو کوهه ،ای پر از نوای کمیل ! ای پر از زیارت عاشورا ! و ای مثنوی معنویت بسیجیان!

آمده ام کنار تو ، کنار شانه های ستبر تو و بر زخمهایت بوسه می زنم .

دو کوهه ، ای دیوان خاطرات سرخ ! آمده ام تا با تو از دلتنگی بسیجیان بگویم .

آمده ام بگویم تنها تو نیستی ، که تنهایی ، ما نیز تنهائیم. ودل خوشیم با مشتی خاطرات پریشان .

آمده ام بگویم تو از همه بخدا نزدیکتری و بهتر از هر کس در دل بسیجیان جای داری .

آمده ام بگویم دلمان انبوه درد است . درد نا مهربانی و حسرت فراق دوستان .

آنانکه خود نام آوربیشه های خوف و خطر بودند وفریاد رسایشان کمردشمن رامی شکست، اینک گمنام ترینند .

تنها تو هستی که از زمزمه بسیجیان آگاهی . خوشا بحالت !

دو کوهه تو میزبان هشت ساله بهترین لاله هایی که در دامان سبز تو پرورش روح یافتند و آگاهانه به خدا رسیدند .

لاله هایی که در دامان تو بود بعد از این در دامنه هیچ دشتی نتوان یافت .

کاش می شد یکبار دیگر بسیجیا ن را در حسینیه تو گرد آورد و زیارت عاشورایی زمزمه کرد.

دو کوهه ، تو عزیز دل بسیجیانی ، تو پاکترین سرزمینی برای گریه هایم !

تو صبورترینی برای شکوه هایم !

شبهای تو زیباترین شبها ست برای خوا ندن خدا .

تو هنوز که هنوزست بسیجی مانده ای .

دشتها همه به تو ا قتدا می کنند .

بسیجیان جز در آ غوش تو آرام نمی گیرند .

امروز تمام زمزمه هایم را می آورم برای یا فتن آرامش گمشده ام .

ما همه خویش را در تو پیدا می کنیم .

نمی توان بسیجی بود و تو را نشناخت .نمی توا ن دل بسیجی دا شت و تو را فراموش کرد .

راستی دو کوهه می خواهم بگویم ، چه شده ا ست که زمانی نه چندان دور ، بسیجی زندگی کردن ، بسیجی مردن ،راه کسب ا فتخار بود ، اما اینک از بسیجی فقط " لفظ" ان مانده و بس.

با تو که می نشینم ، تنهایی را فراموش می کنم و زمزمه یا زهرای بسیجیان را در نگاهت میخوانم .

ای یادگار حاج همت ! ای صبور غریب ! ای عطر بسیجیان پیچیده در تنت !

در ان روزگار علی (ع) با چاه درد دل می کرد اینک و در این روزگار ما نیز با تو بازگومی کنیم دلتنگیهایمان را .

ما را دریاب ، دوکوهه